لحظه‌های آخرش بود و به حیدر خیره شد            اشک از چشمش چکید و کنج بستر خیره شد

تا که عزراییل وارد شد برای قبض روح            بر علی و فاطمه با حال مضطر خیره شد

خوب می‌دانست بعدش فتنه بر پا می‌شود            دود و آتش را تصوّر کرد و بر «در» خیره شد

دست هایش را گرفت و سخت بر سینه فشرد            آیه‌هایی خواند و بر بازوی کوثر خیره شد

روضه از عمق نگاهش داشت جریان می‌گرفت            پلک زد با ناتوانی؛ سمتِ دیگر خیره شد

آن طرف سر را به زانو داشت غمگین؛ مجتبی            بر غمش زل زد! به اندوهِ برادر خیره شد

طاقتِ بیتابی و اشک حسینش را نداشت            از نفس افتاد تا چشمش به حنجر خیره شد

رفت تا جایی که زینب بغض کرد از کربلا            تا سرِ بازارِ شهر شام؛ بر « سر» خیره شد

دل ندارم! روضه کاش اینجا به پایان می‌رسید            وای از وقتی که بر «سر» چشم دختر خیره شد!